MOTYW XXIV - ŻAGLOWIEC

Z przyczyn ode mnie zależnych, zamieszczenie opowiadań nieco się opóźniło, za co przepraszam.
Wracamy do stałych bywalców, krótko i na temat. Albo i nie.

Autor: KRASNOLUD

Skrzyp, skrzyp.

Wszystko skrzypi. Drewno, liny, skóra. Dźwięk doprowadza do szaleństwa, bo nigdy nie ustaje. Nie jest głośny, ale trwa cały czas. Siedzę skulony między towarami w ładowni i czekam. Trudno mi poruszać kończynami, ale gdy tylko chcę wyjść słyszę kroki. Zawsze. Pilnują swojego ładunku. Ale ja nie chcę nic ukraść, chcę tylko wydostać się z Irlandii. Wielki Głód sprawił, że coraz trudniej było znaleźć pracę, a co za tym idzie, zdobyć jedzenie… I tak musiałem uciekać od wyroku za kradzież chleba. Gdziekolwiek, byle dalej stąd. A najlepiej do miejsca, gdzie mógłbym zdobyć sławę i bogactwo. Nie stać mnie było na bilet, więc ukradkiem wszedłem na statek, który płynął do Ameryki. Piękny żaglowiec, który obiecywał mi wolność. Siedzę tu już kilka dni, zapasy wody i jedzenia skończyły się na początku. W końcu podejmuję decyzję, żeby wyjść ze swojej nory i poszukać jedzenia. Jeśli go nie znajdę, umrę z głodu i nigdzie nie dopłynę. W ładowni jest tylko herbata i nic innego. Muszę podjąć ryzyko i wyjść na pokład. Widzę, że na górze jest ciemno, to znaczy że słońce już zaszło. Wstaję powoli, chwiejnie, nogi odmawiają mi posłuszeństwa po tak długim unieruchomieniu. Robię jednak spokojne kroki i po chwili jestem w stanie normalnie chodzić. Wychodzę na pokład. Trwa gwieździsta noc. Powietrze jest świeże, wciągam je do płuc. Odzwyczaiłem się po tych kilku dniach. Stoję zachwycony przy burcie, na chwilę nawet zapominam o głodzie. Nagle czuję ból w głowie i na chwilę zamykam oczy.

 - Musiałeś go walić w głowę?

 - To nie nasz. Wiesz, co to za jeden?

 - Nie wiem. Pewnie pasażer na gapę. Pomóż mi, przecież nie będzie tu leżał cały rejs. Weź go za nogi.

Wspólnymi siłami wyrzucili ciało za burtę.

Autor: MŁOTEK

Tytuł: Krótka rozprawka o żywocie świata

Profesor na wykładzie filozofii spytał grupy unosząc szklankę z wodą:

- Jak myślicie, o co teraz zapytam?

- Wydaje mi się, że o to, czy szklanka jest w połowie pełna czy w połowie pusta. –odpowiedział jeden ze studentów.

- Jak dla mnie to metafora stresu, pytanie o to ile szklanka waży, wiecie, jest bardzo lekka, ale jak będzie się ja trzymać godzinę to zacznie się wydawać niemożliwie ciężka, tak samo jak ze stresującymi sytuacjami w naszym życiu. – Dziewczyna z drugiego rzędu była wyraźnie zadowolona z dzisiejszego wykładu, wreszcie mogła zabłysnąć.

- Dobrze, dziękuję, o co jeszcze mógłbym spytać? – kontynuował profesor.

- O smak tej wody, albo zapach  czy barwę. Póki jej nie skosztujemy nie ma smaku, barwy też nie posiada a zapach, cóż… to zależy.

- Albo o grubość szkła w szklance.

- A może o to czy szklanka jest brudna, albo czysta?

- Albo ile dni potrzeba na wyparowanie z niej całej wody? – studenci zaczynali wymyślać najróżniejsze pytania, wszystkie jednak były oczywiste.

- Dobra, niech pan profesor przejdzie do sedna. –odrzekł Marcin, bardzo niecierpliwy i inteligentny chłopak – przecież może pan zapytać o wszystko związanego z ta szklanką, prawda?

- Prawda, mogę. Tyle tylko, że wszystkie wasze pomysły są przyziemne, zbyt rzeczywiste, dorosłe, praktyczne, często związane z liczbami. Moje pytanie jest bardziej abstrakcyjne. Czy na tej wodzie mógłby pływać statek? Powiedzmy żaglowiec. -Całą grupę wmurowało, nikt nie wiedział o co profesorowi chodzi, nikt nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, więc ten, nie słysząc odpowiedzi, kontynuował. – No właśnie,  i tu jest problem. Jaki statek? Czemu nie użyłem wyobraźni? O co temu wariatowi chodzi? Wielki statek w szklance wody? A może jego miniatura? A gdyby tak wlać tę wodę do jeziora?  Wtedy istnieje realna szansa, że jakiś statek po niej przepłynie.  Cholera, wiedziałem, że o to  mu chodziło! Pewnie zadajecie sobie pytania, rozmyślacie na ten temat. Nie do końca wiadomo po co. Po co?  Rozdam wam teraz po kartce. Po co wam te kartki? Po co ten statek? Jaki ma to wszystko sens? Chciałbym abyście na tych kartkach zawarli odpowiedzi na te pytania. Wrócę za jakiś czas. – profesor rozdał każdemu po kartce i wyszedł.

******

Wreszcie chwila na kawę i dwadzieścia minut drzemki. Wrócę do sali i dostanę kartki z wielkimi rozprawkami, albo nudnymi wypowiedziami,  albo pomysłowo ktoś odpowie pytaniami na pytania. Ktoś cos narysuje, może zmiażdży kartkę w kulkę i ujmie to jak metafora świata. Nuuuda. Łyk obrzydliwie słodkiej kawy. Dawno nic ciekawego się nie stało na zajęciach. Nic to. Idę spać.

Profesor założył słuchawki i włączył muzykę relaksacyjną. Wstanie za dwadzieścia pięć minut i uda się do pustej sali wykładowej.

****

W sali, pomijając profesora jedynym żyjącym stworzeniem był sprytnie chowający się pajęczak, którego oczywiście nikt  nie widział i nikt nie mógł znaleźć. Ale gdzieś był, to pewne, jak to, że budynek uniwersytetu miał osiemdziesiąt pięć lat.

Na biurku nauczyciela stał całkiem pokaźny, papierowy żaglowiec. Miał dwa żagle, pokład, ster, nawet kilka papierowych ludzików. Typowy szkuner. Na pierwszym żaglu wielki napis „Po co?” a na drugim „Bo możemy”.

Wypadałoby wspomnieć teraz o odczuciach profesora. Wielkich metaforach życia, zachwytu nad pomysłowością studentów i ich inteligencją, jakąś tajemniczą odpowiedzią na zadane pytanie, którą znałby profesor, studenci i oczywiście ja jako narrator.
Zabawniejsze było jednak co naprawdę profesor zrobił i pomyślał.

Zrobił żaglowcowi zdjęcie, a pomyślał „No i fajnie” .
Wstawił całej grupie cząstkowe cztery plus. W końcu maszty były krzywe.